Boswachtersblog - samenleving

Samenleving

We leven op het moment in een bijzondere tijd.  Als ik zo in m’n eentje over de plas vaar, lijkt er niets aan de hand. De natuur gaat gewoon door en lijkt zich niets van alles aan te trekken. Zelfs ‘het nieuwe normaal ‘ lijkt aan de natuur voorbij te gaan. Maar schijn bedriegt. 

Het coronavirus heeft de wereld in zijn greep. Iets waar we geen rekening mee gehouden hadden, overkomt ons. En hoe. Het nieuwe normaal of moet ik zeggen het tijdelijke abnormaal? Ik weet het niet eerlijk gezegd. Feit is dat er wel dingen drastisch moeten veranderen willen we in een gezonde wereld blijven leven.

In het Achtuurjournaal liet ik in verband met de overmatige drukte in de natuurgebieden de term “Coronavogel” vallen. Achteraf vroeg ik me wel af of ik hier juist aan gedaan had. Grappen over ziektes zijn op het randje vind ik. Eigenlijk erover. Maar in deze context kon het. En is humor niet het verwerken van pijn? De natuur rukt inmiddels langzaam maar gestaag op. Grachten worden schoner en de vis keert terug. In onze werkschuur aan de Hollandsekade in Woerdense Verlaat waar altijd bedrijvigheid is, heerst de stilte. Zo rustig dat een winterkoninkje er een nestje gebouwd heeft tussen de bossen touwen die aan de muur hangen.

Voor velen onder ons wordt het ook stiller en rustiger. Thuis werken is normaal. De afstand is voelbaar. Dit voelde ik aan den lijve toen ik moest spreken op de uitvaart van een vrijwilliger met in achtneming van de regels. De rust en stilte brengt ook ons dichter bij onszelf. Dit is niet voor iedereen een ideale situatie. Soms ronduit confronterend.  We zijn onder de huidige situatie beperkt en dat voelt niet prettig. Maar hoe hebben wij als mensen de natuur wel niet beperkt? En nog steeds. Verder en verder terug gedrongen tot het laatste wat nu nog rest. En zelfs dat is niet heilig. Mens en natuur. De strijd is vaak ongelijk. Maar zijn wij te gast in de natuur? Een vraag die zich voor iedereen waarschijnlijk weer anders laat beantwoorden.

Zonder natuur is er geen leven mogelijk op aarde. Wij danken ons bestaan aan de natuur en tevens zijn we als mens één van de weinige soorten die zijn eigen leefomgeving vernietigd.  De natuur kan heel goed zonder ons. Dat blijkt maar weer. Wij kunnen alleen niet zonder de natuur. Wij zijn onderdeel van een samenleving. Mens en natuur. Samenleving laat zich heel makkelijk uitleggen. Samen leven. Zorgen voor en door elkaar. Natuur, landbouw, bedrijfsleven en mensen kunnen mijns inziens heel goed samen leven. We zullen wel moeten, willen we een gezonde en groene toekomst met z’n allen en nog heel lang hebben. Met wederzijds respect en een goede dialoog is er veel mogelijk. Er staat veel op het spel. Een gezond bestaansrecht voor alles en iedereen. Misschien is het nieuwe normaal wel het begin van bewustwording en een verandering. Dan zal deze vreselijke periode over een tijdje definitief achter ons gelaten kunnen worden en kunnen we bouwen aan een leefbare wereld. Een nieuwe samenleving.

Boswachter John Pietersen

Natuurmonumenten Nieuwkoopse Plassen