Boswachterblog - jong

Jong

Tijdens mijn werkzaamheden als toezichthouder meer ik de boot even aan langs een rietkraag om iets te drinken. De zomer draait op volle toeren. Terwijl ik daar zo lig met de boot, vliegen twee zwarte sterns boven me. De ene, de ouder, heeft een visje gevangen. Het jong probeert het te pakken te krijgen. Dit levert spectaculaire vliegbeelden op. Ze trekken zich niets van mij aan. Waarom zouden ze? Het is hun leefgebied.

Vissen vangen bij oma

Ik moet denken aan het moment dat ik mijn eerste vis ving, ik was heel jong. De meeste jongens leren dat van hun vader. Ik niet. Mijn oma liet mij het eerste visje vangen. Zelf deed ze ook niets liever. Ze had een prachtig afdak aan het water, dus ze kon ook met regen gewoon de hengel uitgooien als ze dat wilde.

Wegwezen! 

In het zomerhuis achter de woning van mijn oma woonde de toezichthouder van Natuurmonumenten. Iedere avond zorgde oma voor eten en ze deed de was voor hem. Ze was toen al behoorlijk op leeftijd. Op een zonnige dag voer de toezichthouder met een agent in de boot weg. Ze stopten bij oma met de boodschap dat het visseizoen gesloten was. Mijn oma had daar geen boodschap aan en zei: “Wil je wegwezen, anders krijg je vanavond geen eten!” De agent hield zijn lach met moeite in. Oma viste gewoon door.

Vergeet niet te genieten

Tijden veranderen. Ik had toen nooit kunnen en durven hopen dat ik ooit hier als boswachter aan de slag zou kunnen gaan. Iedereen leeft z’n eigen leven met en ook voor elkaar. Zoekend naar een weg. Net zoals de jonge zwarte sterns zullen we die ook vinden, we moeten wel. Vergeet vooral tijdens die zoektocht niet te genieten van al het moois dat dit kwetsbare leven ons te bieden heeft.

 John Pietersen - Boswachter Natuurmonumenten

Foto: Dick van Egmond

Meer blogs lezen? Klik hier